برنامه هستهای در ایران
برنامه هستهای ایران که در سال 1329 آغاز شده بود در سال 1353 با تأسیس سازمان انرژی اتمی ایران و امضای قرارداد ساخت نیروگاه اتمی بوشهر شکل جدی به خود گرفت. ایران در سال 1337 (1958)، به عضویت آژانس بینالمللی انرژی اتمی درآمد و در سال 1347 (1968) پیمان عدم تکثیر سلاحهای هستهای (انپیتی) را امضاء کرد و دو سال بعد آن را در مجلس شورای ملی به تصویب رساند**>
در تاریخ 20 بهمن 1381 (9 فوریه? سال 2003 میلادی) محمد خاتمی، رئیسجمهور وقت ایران، خبر از تهیه? سوخت هستهای توسط متخصصین ایرانی برای نیروگاههای هستهای ایران داد و در فروردین 1385 (آوریل سال 2006) محمود احمدینژاد رئیسجمهور وقت ایران، اعلام کرد که ایران موفق به غنیسازی اورانیوم به میزان 3?5 درصد شدهاست. در تاریخ 26 بهمن 1390 (15 فوریه 2012) ایران از ساخت میله سوخت هستهای 20 درصد غنی شده و بارگذاری آن در رآکتور تحقیقاتی 5 مگا واتی تهران خبر داد.
با انتشار اخبار پیاپی از فعالیتهای هستهای در ایران و پس از دامنهدار شدن اختلافات میان ایران و نهادهای بینالمللی نظیر شورای امنیت سازمان ملل متحد که منجر به صدور چندین قطعنامه علیه برنامه هستهای ایران و غنیسازی گردید. تحریمهای وسیعی علیه ایران از طرف سازمان ملل، آمریکا، اتحادیه اروپا و سایر کشورهای جهان علیه ایران اجرا گردید، و همچنین دانشمندان هستهای ایران آقایان: مصطفی احمدی روشن، مسعود علیمحمدی، مجید شهریاری، داریوش رضایینژاد و رضا قشقایی ترور شدند.[3]
ایران مدعی بود رویکرد تقابل با برنامه اتمی این کشور به نتیجه نمیرسد و کشورهای غربی باید توانایی اتمی ایران را بپذیرد.[4]
نهایتاً در سالهای آغازین ریاست جمهوری حسن روحانی، با انعقاد معاهده? برجام میان ایران و گروه پنج بهعلاوه یک، پرونده سیزده ساله? هستهای ایران در شورای امنیت بسته شده و برنامه? هستهای ایران با به رسمیت شناختن حق غنی سازی ایران در مقداری معین و بتن ریزی در قلب نیروگاه اراک بطور نسبی متوقف شد.
محتویات
1 تاریخچه
1.1 عضویت ایران در سازمانهای بینالمللی
1.2 ساخت نیروگاه اتمی بوشهر
1.3 اولین رآکتور تحقیقاتی ایران
1.4 سازمان انرژی اتمی ایران
1.5 افشای وجود تأسیسات اتمی ایران
1.6 تعلیق برنامههای اتمی
1.6.1 بیانیه سعدآباد
1.6.2 توافقنامه بروکسل
1.6.3 توافقنامه پاریس
1.7 از سرگیری غنیسازی
1.8 دوران ریاستجمهوری حسن روحانی
1.8.1 مذاکرات نیویورک
1.8.2 مذاکرات ژنو 4
1.8.3 مذاکرات ژنو 5
1.8.4 مذاکرات ژنو 6
1.8.5 تفاهم هستهای لوزان
1.8.6 برنامه جامع اقدام مشترک
2 خواستههای قدرتهای جهانی در مذاکرات اتمی از ایران
3 اهداف
4 دستیابی ایران به فناوری هستهای
4.1 موافقتها و مخالفتها
5 روسیه و برنامه هستهای ایران
6 رابطه با پاکستان
7 اسرائیل و برنامه هستهای ایران
8 ایمنی
9 برنامه هستهای در جامعه ایران
10 مدیران پروژه اتمی ایران
11 جستارهای وابسته
12 پانویس
13 پیوند به بیرون
تاریخچه
عضویت ایران در سازمانهای بینالمللی
پرچم آژانس بینالمللی انرژی اتمی
ایران در سال 1337 (1958)، به عضویت آژانس بینالمللی انرژی اتمی (I.A.E.A) درآمد و در سال 1347 (1968)، پیمان عدم تکثیر سلاحهای هستهای (N.P.T) را امضاء کرد و در سال 1349 (1970)، آن را در مجلس شورای ملی به تصویب رساند.[5]
استفاده از انرژی هستهای در دوران سلطنت محمدرضا پهلوی مطرح شد و با ایجاد سازمان انرژی اتمی ایران آغاز پروژه رآکتور اتمی بوشهر و مشارکت مالی ایران در طرحهای فناوری سوخت اتمی فرانسه شروع شد.[6]
برنامه ایران در سال 1353 (1974) این بود که در عرض بیست سال، چرخه کامل سوخت را بومی کرده و بیست و سه هزار مگاوات برق را از طریق 22 نیروگاه هستهای تأمین نماید.[1]
نمونهای از تبلیغات رسانهای درباره? برنامه هستهای ایران در دهه 50 خورشیدی؛ این روزنامه به بیان نقش زنان در برنامه هستهای ایران پرداختهاست.
ساخت نیروگاه اتمی بوشهر
نوشتار اصلی: نیروگاه اتمی بوشهر
قرارداد ساخت نیروگاه اتمی بوشهر در سال 1353 (نوامبر 1974) منعقد و کار به وسیله شرکت آلمانی کرافتورک یونیون (به آلمانی: (Kraftwerk Union AG (KWU) (یکی از شرکتهای تابعه شرکت زیمنس) آغاز شد، محل ساخت آن در بهار 1354 در 18 کیلومتری جنوب بندر بوشهر بین دو روستای هلیله و بندرگاه انتخاب شده، در تابستان 1354 (ژوئیه 1975) کار ساختمانی آن آغاز شد و در 14 تیر 1355 (4 ژوئیه 1976) قرارداد فیمابین به امضای نهایی رسید.
منبع:.wikipedia